Odc. 22: Skrzypek z Ferry Street

Kochane moje! Ostatnio zaczęłam się zastanawiać, kiedy tak właściwie pożegnaliśmy się z ostatnimi wspólnymi zdjęciami Adama i Tommy’ego. Kiedy pożegnaliśmy się z trasą GNT i dotarło do mnie… że Adommy wygasło tak dawno temu. Tym bardziej zadziwia mnie fakt, jak wielu fanów zostało przy tym shipie do dziś. Czuję, że wspólnymi siłami sprawiamy, że nie pozwolimy Adommy umrzeć zbyt prędko :D

Wiecie co? Zadajecie mi bardzo dużo pytań i niesamowicie mnie to cieszy. Uwielbiam rozmawiać, wymieniać się przemyśleniami, doświadczeniami. Wielu z Was mówi o tym, że zaczęło pisać swoje pierwsze opowiadania, ale nie publikujecie ich, brakuje Wam weny, brakuje odwagi, pomysłów, lub nie czujecie się dobrze jeśli chodzi o gramatykę, stylistykę i ortografię. Pomyślałam, że może wkrótce założę vloga, w którym poruszę kilka tematów związanych z pisaniem opowiadań typu ff: jak zacząć, jakich błędów uniknąć, co zrobić, żeby dotrzeć do większej liczby czytelników, jakie zabiegi stosować, by fabuła była lekka i przyjemna w pisaniu. Zbieram też najzabawniejsze fragmenty z przeczytanych już opowiadań, nawet nie wyobrażacie sobie ile absurdów wisi w całkiem dobrych treściach :) Właściwie myślę, że ten temat trudno wyczerpać :) Dawajcie znać co o tym myślicie.

Kilka odpowiedzi i lecimy z odcinkiem.

~ Marta: Cieszę się, że dzięki moim opowiadaniom się uśmiechasz! Ja z kolei tak reaguję, gdy zaglądam do komentarzy, to działa w obie strony! :)

~ Małgosia Latoch: Łóżek mają niestety deficyt, ale w końcu gdzieś wylądują, haha :)

~ GlamNation: Oczywiście, wysyłaj swój tekst, obiecuję, że przeczytam! Tylko wyślij mi wiadomość na PW przez FB, bo nie sprawdzam poczty zbyt często, przez to mogę coś przeoczyć.

~ Umierająca: Cieszę się, że pozycjonujesz moje opowiadania tak wysoko! To niesamowicie miłe :)

~ Another LonelySoul96: Postaram się nie rozczarowywać! Choć czasami klikam na przycisk „opublikuj” z małą dozą niepewności :)

~ Glamtastic: Ja się cieszę, że masz poczucie, że Tommy zniknie, bo to znaczy, że nie dał się jeszcze do końca poznać J Zaskoczy! Mam nadzieję, że zaskoczy nas wszystkich.

~ Locke x: W końcu opublikowałam nowy odcinek! :) Dziękuję za kolejne z Twojej strony piękne słowa. Są dla mnie bardzo ważne :)

~ Mrs. Ratliff: Nie mogło Cię tu zabraknąć! Co za długaśny komentarz :) Klatka była oceanem dram, tragedii i broni palnej, ale to już za nami. W Sumie najciekawsze wątki są dopiero przed nami. Jeśli piszesz, podziel się ze mną! Wątek z Adamem i ministrantem wywołał u mnie śmiech, świetne to było :D

~ Anonimowy: Słowa, mówiące o tym, że czytelnik może poczuć się, jakby był zanurzony w opisywanym świecie, to najpiękniejsze podziękowanie, jakie mogę otrzymać. Dziękuję.

~ Grey Wolf: Cieszę się, że Klatka była Twoim ulubionym opowiadaniem, bo darzę ją największym sentymentem :) Spędziłam długie miesiące na robieniu researchu, żeby poprawnie scharakteryzować bohaterów. Nie ruszałam się nigdzie bez publikacji Freuda i Cleckley’a, dzięki którym zbliżyłam się do „maniaków” i „psychopatów” :) Dziękuję za polecenie mnie dalej!

~ Dominika: Dziękuję za te wszystkie miłe słowa. Będę trzymać tak dalej!

~ Marta: Postaram się, by każdy kolejny odcinek był lepszy od poprzedniego :)

~ Glamgirl17: Adam zdąży powiedzieć jeszcze wiele głupot, ale myślę, że wybrnie z nich obronną ręką :)

~ Ania Chojecka: O rany, Bariera Zmysłów? To było tylko jakieś… sto lat temu :D Cieszę się, że jesteś ze mną od tak długiego czasu! <3

~ Perfuny: Myślę, że możesz mieć rację z tym, że Terrance namiesza… i myślę też, że trudno będzie wziąć czyjąkolwiek stronę :)

22. Skrzypek z Ferry Street

W całym teatrze wrzało od samego rana. Próby rozpoczęły się o świcie i choć była już pierwsza po południu nikt nie dostał pozwolenia na zjedzenie choćby śniadania.

Termin premiery gonił jak oszalały; ćwierć miejsc była już wyprzedana, media zaczęły mówić odważniej na temat Bert’s Theatre, a Adam zagubił się pośród całego tego szaleństwa, wciąż nanosząc poprawki, których aktorzy musieli uczyć się w zawrotnym tempie.

Tak samo jak teraz; Terrance uczył grupy układu, nad którym pracował od tygodni, Brooke krążyła między kulisami odbierając dostawy materiałów, a Prince wraz z pomocą swoich przyjaciół zdejmował kotary, przygotowując scenę na przyjęcie nowych szyn.

Adam wziął głęboki oddech, by powstrzymać przekleństwa cisnące się na jego usta, gdy płyta w odtwarzaczu zaczęła się zacinać, uniemożliwiając prowadzenie próby według planu.

- Gdzie do cholery jest Tommy? – Warknął, jednak nikt nie zwrócił na niego uwagi – Hej, Vanessa! Uderz w ten złom.

- Zaraz! – Odkrzyknęła brunetka, a po chwili salę wypełnił głuchy, ciężki dźwięk, gdy część barierki z pierwszego piętra zerwała się, uderzając w deski na środku sceny, pozostawiając wgłębienie wielkości dużej pięści.

Adam zamarł, czując jak serce w jego piersi stanęło na kilka dłuższych chwil. Odruchowo przyłożył dłoń do ust, idąc w kierunku schodów prowadzących ku zespołowi.

- Wszystko gra? Nikomu nic się nie stało? – Spytał, przełykając gulę formującą się w jego gardle. Ułożył dłonie na ramionach ciężko oddychającej dziewczyny, która znajdowała się zaledwie dwa metry od miejsca wypadku. Lambert chwycił ją w objęcia, przytulając mocno do siebie, szepcąc ciepłe słowa, które miały ją uspokoić. Podniósł wzrok ku górze, nerwowo przeczesując palcami swoje włosy. Zespół otoczył go, przypatrując się wyłamanej barierce, której fragment nadal zwisał nad ich głowami.

- Do tyłu, do tyłu! – Zawołał Adam, nim wszyscy zdążyli podejść – Pójdę na piętro. Zejdźcie ze sceny. – Powiedział, oddając dziewczynę w ręce Vanessy i ruszył w kierunku schodów. Kiedy wbiegał na górę, sprawdzając wytrzymałość barierek na półpiętrze, rozbrzmiał dźwięk jego telefonu. Zignorował pierwszy i drugi sygnał, ostrożnie wstępując na schody, gdy rozległ się trzeci dzwonek. Przeklął głośno, spoglądając na wyświetlacz. Odebrał połączenie od nieznanego numeru.

- Bert’s Theatre, w czym mogę pomóc?

- Emm… cześć. Tu Tommy. Wiesz, mam problem. – Rozbrzmiał zmieszany ton głosu, co sprawiło, że Adam zatrzymał się w miejscu. Uderzył stopą w stopień, sprawdzając jego wytrzymałość.

- Co jest? Zgubiłeś telefon?

- Trochę gorzej. Wiesz, jestem w areszcie.

Adam milczał przez dłuższą chwilę, przypatrując się odstającej desce – Słucham?

- No… jestem w areszcie. Przy wylotowej na Trenton od strony Newark.

Lambert nie do końca połączył usłyszane fakty. Nadal tępo wpatrywał się w stopnie schodów pod swoimi stopami.

- Tommy, o czym ja znów nie wiem?

- Muszę kończyć.

- Zaraz będę. – Odparł Adam, chowając telefon do kieszeni.

***

Widok Tommy’ego za kratkami był ostatnią rzeczą, jakiej Lambert potrzebował w tej chwili. Ze zrezygnowaniem podszedł do celi, biorąc głęboki oddech.

- W co się znów wpakowałeś? – Spytał ze zrezygnowaniem, kiedy Ratliff zbliżył się do niego, patrząc wzrokiem zbitego psa.

Blondyn nie odzywał się przez krótką chwilę, po czym westchnął głośno, gdy Adam zmarszczył brwi.

- Próbowałem złapać stopa przy zjeździe z autostrady i gliniarze wzięli mnie za...  sam wiesz. – Złożył ręce jak do modlitwy – Adam, wiem, jak to brzmi, ale przysięgam, że to tylko zbieg okoliczności.

- Spokojnie. – Westchnął Adam, zupełnie nie rozumiejąc bełkotu, który wydostał się spomiędzy drżących warg Ratliffa – Co ci powiedzieli?

- Że jeśli im obciągnę, to puszczą mnie wolno. Kiedy to zrobiłem, postawili mi kolejne zarzuty.

Adam otworzył szeroko oczy, nie zdając sobie sprawy, że z jego twarzy spływają wszystkie kolory. Tommy roześmiał się cicho, a Lambert miał ochotę zmiażdżyć w rękach pręty, wokół których owinął palce.

- Nie wierzę, że żarty nadal się ciebie trzymają. Co ty robiłeś w Trenton?

Ratliff zagryzł dolną wargę, wzruszając ramionami – Musiałem spotkać się z szefem klubu, nie ma go w mieście. – Powiedział cicho – Przepraszam, że cię nie uprzedziłem. Nie chciałem, byś się denerwował.

- Uważasz, że teraz się nie denerwuję? – Syknął przez zaciśnięte zęby Adam – W jaki sposób mam cię stąd wyciągnąć?

- Chcą dwa tysiące dolarów do ręki, żebym uniknął kolejnych problemów.

- Co? Dwa tysiące dolarów?! – Wyszeptał głośno – Gdzie trzymasz swoje pieniądze?

Ratliff rozchylił wargi, po czym zamknął je po chwili. Westchnął cicho – W tym problem… zostało mi tylko trzysta dolarów.

- Co? – Adam pokręcił głową – Pracowałeś tam przez dwa miesiące, na litość boską.

- Musiałem oddać wszystko, co mam. Inaczej nie poszłoby tak gładko, wierz mi. - Wyszeptał nerwowo – Taki był mój cel wizyty pod miastem, przysięgam…

- Okej, spokojnie. – Wyszeptał Adam, kładąc dłonie na dłoniach Tommy’ego, który zrównał z nim swój wzrok – Nie zostaniesz tu nawet na jedną noc, zgoda? Zaufaj mi. Wymyślimy coś. Rozwiążę to.

- Wiesz, ja myślałem… - Powiedział cicho Ratliff – Jeden z moich klientów… - Przerwał, gdy w oczach Adama rozbłysnęła iskra, której nie chciał widzieć – Jeden z nich mógłby pożyczyć…

- Nie słyszałem tego. – Odparł cichym, zgaszonym tonem głosu Adam, cofając się na krok – Powiedziałem, zaufaj mi.

***

Adam zapukał dwukrotnie do największego pokoju na całym posterunku. Kiedy usłyszał znudzone wejść! uchylił drzwi i z łagodnym uśmiechem przekroczył ich próg. Zgodnie z tablicą, którą prześledził tuż przed wejściem do budynku, rolę komendanta sprawowała kobieta, co pozwoliło mu rozegrać tę grę nieczysto.

Korzystając z jej nieuwagi, ukucnął przed wysokim biurkiem, podnosząc z podłogi swój własny tom sonetów Szekspira, który od dawna leżał na dnie jego torby.

- Takie zbiory nie powinny leżeć pod biurkiem. – Powiedział ciepłym tonem głosu, podsuwając książkę brunetce w średnim wieku. Chłodne spojrzenie spotkało się z jego wzrokiem.

- To nie moje.

- Doprawdy? – Spytał, teatralnie mrużąc oczy – Przysiągłbym, że mam do czynienia z prawdziwym wielbicielem angielskiego dramatu.

Kobieta wyprostowała się w swoim fotelu, zakładając nogę na nogę – Doprawdy? – Odparła, przedrzeźniając Adama, stojącego na wprost niej – A skąd taka teoria?

- Charakter pisma. – Adam kiwnął głową w kierunku dokumentu, wypełnianego przez komendant – Im więcej rękopisów czytamy, tym bardziej wysublimowany staje się kształt liter, które spisujemy. Te – Wskazał otwartą dłonią na kartkę – Świadczą o wyjątkowo bogatej biblioteczce autora.

Brunetka przechyliła głowę, niepewnie mrużąc oczy. Oczyściła gardło cichym pomrukiem, wskazując na fotel przed sobą – W czym mogę pomóc?

Adam wziął głęboki oddech – Niech piekło mnie pochłonie, jeśli kilka chwil, które zajmę w tym pokoju nie dadzą mi tego, co śni mi się po nocach od tak dawna. Nie ma się czego obawiać – Roześmiał się ciepło, wzruszając ramionami – Proszę mnie jedynie wysłuchać.

- W takim razie… śmiało. – Rzekła, poprawiając okulary na swoim nosie.

- Każdy ma swój własny koniec świata, prawda? To nie data w kalendarzu czy zapowiedź odległych cywilizacji. Nie sądzę, że może mnie Pani pamiętać, panno Smith – Rzekł, przypominając sobie nazwisko kobiety – Jednak jednego z letnich poranków moja gra wywołała uśmiech na twarzy, która w tej chwili zwrócona jest w moim kierunku. Byłem ulicznym grajkiem, nic wielkiego. Stałem zwykle tutaj, w okolicy dworca głównego, ćwicząc Bovio czy Kremera… I każdego poranka odgrywałem tę samą sonatę, gdy zbliżała się pora dnia, która przyprawiała mnie o dreszcze. Przez dziesiątki dni prosiłem niemo o spojrzenie tych zielonych oczu, które zawsze wpatrzone były w dal z pewnym niezrozumiałym dla mnie smutkiem. I kiedy w końcu to upragnione spojrzenie zmierzyło się z moim, ziemia po której stąpam, zapłonęła. I mój świat skończył się, zatrzymując czas, zatrzymując bieg wszystkich wydarzeń. – Mówił z nieskrywanym przejęciem, wyniośle gestykulując, robiąc pauzy, w których uśmiechał się do bladej ściany – Dzień, w którym Twoje spojrzenie, panno Smith spotkało się z moim, rozbiło mój świat na tysiąc małych części, a ja zanurzyłem się w głębi, która odpowiada mi echem Kremera, granego przy Ferry Street. – Zagryzł dolną wargę, śmiejąc się do siebie.

Kobieta nie odezwała się ani słowem. Przypatrywała się Adamowi w milczeniu. Odchrząknęła cicho, pochylając się nad biurkiem.

- I nie gra pan już przy Ferry Street, jak mam rozumieć?

- Nie. – Odparł z nutą żalu w głosie – Teraz muszę zająć się moim teatrem. To dosyć ciężka…

- Teatrem? – Powtórzyła z zaciekawieniem – Grasz w teatrze? – Spytała, zmieniając ton.

- Ja… ja jestem właścicielem teatru w Nowym Jorku. – Powiedział z nieskrywaną skromnością, krzyżując palce – I choć było to moim marzeniem, dziś jest przekleństwem, bo więcej nie otrzymam tego wyjątkowego, zielonego spojrzenia, które właśnie próbuję zapamiętać.

Zapadła krótka chwila ciszy, w której Adam utrzymywał kontakt wzrokowy, przerywany co chwilę przez drugą stronę. Poprawił się w fotelu, poklepując dłonią okładkę książki.

- Nawet jeśli nie jest to Pani książka, Panno Smith, proszę się z nią zapoznać. Sonet osiemnasty zasługuje na szczególną uwagę. – Rzekł, wstając ze swojego miejsca – I proszę mi wybaczyć zabranie tych pięciu minut.

- Ale… - Zaczęła, marszcząc brwi – Co było celem Twojej wizyty?

Adam zaśmiał się niemo pod nosem, kręcąc głową. Podniósł wzrok w kierunku zielonych oczu.

- Chciałem jeszcze raz nacieszyć mój wzrok widokiem osoby, która sprawiła, że nauczyłem się grać najtrudniejsze z powstałych smyczkowych dzieł. Dziękuję za bycie moją inspiracją. To trudna i niewdzięczna rola.

- Panie…

- Adam. Po prostu Adam.

- Napijesz się kawy?

- Jeśli mam być szczery… - Adam zaniemówił na chwilę, opierając dłonie o biurko – Chciałbym, ale… nie mam na to czasu. Za dwa tygodnie rusza premiera mojej najnowszej sztuki, a mój najwybitniejszy tancerz i instrumentalista utknął w tym miejscu, zupełnie wywracając do góry nogami nasze długie miesiące ciężkiej pracy.

- Który to?

- Tommy Joe. Chłopak zawsze przysparzał mi kłopotów – Adam westchnął, kręcąc głową – Jechał do Cleveland odwiedzić swoją dziewczynę, a kiedy próbował złapać stopa w niefortunnej okolicy, wzięli go za prostytutkę. – Roześmiał się ciepło – Niektórzy ludzie mają wyjątkowy dar przyciągania problemów.

Kobieta przypatrywała się Adamowi przez kilka długich chwil.

- Zobaczę, co da się zrobić.

***

Adam oparł dłonie o zimnych blat i pochylił się, spinając mięśnie pleców. Odetchnął ciężko, chwytając telefon komórkowy, gdy zegar wskazał godzinę dziewiątą wieczorem. Przetarł zmęczone oczy i wybrał numer do Neila, który odebrał za drugim połączeniem.

- Puściłem ekspresem. Czekasz?

- Jestem w punkcie Western Union. – Westchnął Adam, zmierzając w stronę wolnego krzesła – Nie wiem, jak mam ci dziękować.

- Nie ma sprawy. Wymyśl tylko, w  jaki sposób wytłumaczysz się rodzicom. Wiesz, że nie chcą pożyczać pieniędzy nawet, kiedy bardzo ich potrzebuję.

Adam zaśmiał się cicho – Cóż, twoją jedyną życiową potrzebą jest imprezowanie. Co im powiedziałeś?

- Że podłoga wam się zarwała. A tak na serio, co się wydarzyło? W co się wpakowałeś, stary?

Lambert pokręcił głową, wyrzucając w górę zmęczony wzrok– Tym razem nie ja. Tommy.

Po drugiej stronie zapadła długa chwila ciszy. Adam wsłuchiwał się jedynie w oddech brata oraz cichy dźwięk pisanej na klawiaturze wiadomości.

- Który to już raz ratujesz mu tyłek?

- Nie wiem. Za każdym razem staję się ostatnią deską ratunku. Jak mam mu odmówić?

- Zakochałeś się w nim. Jesteś w nim zakochany jak cholera. Chryste, bracie, ja spodziewałem się, że może jest między wami jakiś przelotny romans… nigdy nie miałem cię za geja, okej? Nawet po tym, jak niezdarnie próbowałeś wybrnąć z pytania, kim jest Brad i czemu wciąż wysyła listy pod adres domu w San Diego. Nawet jeśli wolałbyś facetów, nie ma problemu. Po prostu… sypiaj z kim chcesz, nic mi do tego. Ale jeśli chodzi o coś poważniejszego… bądź ostrożny. Choć obawiam się, że wysyłam to ostrzeżenie nieco za późno.

Adam miał już zaprzeczyć, kiedy poczuł przerażenie i ból, paraliżujące jego ciało. Nieprzyjemne uczucie zaczęło po chwili zanikać, a on rozchylił bezwiednie wargi, wpatrując się w ścianę na wprost jego oczu.

Tak. Zakochał się. I jakkolwiek niedorzeczne mogło być to uczucie, nie potrafił mu zaprzeczyć i za nic w świecie nie chciał go stracić.

***

Szedł w kierunku komisariatu z szerokim uśmiechem na ustach. Ściskał w kieszeni plik sześciuset dolarów i śmiał się, w głos.

Jak niedorzeczne mogło to być? Zakochać się w chłopaku. Na domiar tego w chłopaku, który skrywa więcej tajemnic, niż ktokolwiek inny na świecie. W chłopaku, który przybył z innej planety i wciąż mówi w innym języku.

Zakochał się w chłopaku, który nie był mu pisany, ale oszalał na jego punkcie i nie potrafił przestać myśleć o jego brązowych oczach, łagodnym uśmiechu i dotyku jego dłoni. Nic innego nie miało znaczenia. W powietrzu unosił się zapach świeżych pomarańczy, a niebo spowiło się kolorem zimnego granatu i choć przemierzał szarą, wyludnioną ulicę na przedmieściach metropolii, czuł, że to najpiękniejsze miejsce, które kiedykolwiek widział.

***

Zbliżała się godzina dwudziesta trzecia. Adam przyłożył do ust drżącą dłoń, w której trzymał papierosa. Pierwszego, którego wypalił w życiu.

Zaciągnął się chłodnym, miejskim powietrzem, czując swój nierówny oddech i odwrócił się w stronę drzwi, gdzie za chwilę miał ujrzeć Tommy’ego.

Bał się; jeszcze nigdy nie czuł się tak przytłoczony siłą uczuć, które spadły na niego aż tak niespodziewanie. Jeszcze nie wiedział, czy to chwilowa fascynacja, krótkie zauroczenie czy też zwykłe pożądanie, jednak nie chciał znać odpowiedzi. Wystarczyła mu jedynie obecność ciała, należącego do osoby, która fascynowała go z powodów, o istnieniu których nie wiedział.

I zobaczył go; idącego w jego stronę, z szeroko otwartymi oczami i nikłym uśmiechem na twarzy. Wypuścił niedopalonego papierosa spomiędzy palców i wzdrygnął się przy chłodniejszym porywie wiatru. Drzwi otworzyły się, a Tommy przyspieszył kroku, wychodząc naprzeciw Lambertowi.

- Nie wiem, w jaki sposób mam ci dziękować. Adam, ja przysięgam, że nic…

- Już… - Wyszeptał Adam, kładąc dłoń na ramieniu niższego od siebie chłopaka – Już dobrze. Wierzę w twoje słowa. Sam również trafiłem na gliniarzy, którym nie spodobał się fakt, że trzymałem Brada za rękę. Miałem poważne problemy. Wiem, jacy oni są… - Założył kosmyk włosów chłopaka za ucho, uśmiechając się do niego łagodnie – Musimy wrócić pociągiem. Wydałem ostatnie pieniądze na taryfę. Potrzebujesz czegoś? Niedaleko jest stancja benzynowa.

Tommy jedynie pokręcił przecząco głową i ruszył przed siebie, wskazując uprzednio kierunek miejskiego dworca.

Cały peron świecił pustkami. Ostatni pociąg miał odjeżdżać za piętnaście minut. Jedynym słyszalnym dźwiękiem były niosące się wibracje torów kolejowych, zwiastujących przejazd maszyny.

- Nie wiem, jak mam ci dziękować. – Powiedział Tommy, siadając na ławce – To jakieś szaleństwo.

Adam uśmiechnął się łagodnie, patrząc na pustą budkę telefoniczną.

- Podmiejskie komisariaty nie mają nic do roboty w przeciwieństwie do tego pieprzonego Brooklynu, gdzie nasze życie wlecze się jak kulawy lis, potrącony przez rozklekotany kabriolet.

Tommy westchnął, pocierając nagie ramiona. Spojrzał przed siebie, po czym odchylił głowę do tyłu.

- Pamiętaj, że mimo wszystko jesteś na ławce rezerwowej. Jeszcze jeden wyskok i możesz mieć poważne problemy z prawem. A później ze mną. Nie mogę stracić pianisty tuż przed premiera.

Tommy uśmiechnął się, czując rozpierającą go dumę na dźwięk tych słów – Nie zawiodę cię. – Rzekł ciszej i kiedy niebieskie tęczówki spojrzały wprost na niego musiał się powstrzymać, by nie ucałować łagodnie uśmiechniętych warg. Opuścił wzrok, zaciskając na moment usta, wsłuchując się w zawodzący dźwięk dochodzący z megafonu.

- Tym razem to ty uciekłeś. – Rzekł cicho Lambert, nie odrywając wzroku od samotnego mężczyzny, wrzucającego monety do budki telefonicznej.

Tommy przesunął językiem po swoich wargach i odchrząknął cicho – Tak zrobiłem. Uprzedziłem cię, że nie zostanę do rana.

- Skrycie na to liczyłem. – Odparł Adam, a wyraz jego twarzy nie zdradzał żadnych emocji. Nie spojrzał w kierunku Ratliffa nawet na chwilę. Zawiesił przedramię na podłokietniku i opuścił luźno dłoń, zataczając ledwo zauważalne i wyczuwalne kółka na udzie Ratliffa. Uważnie śledził ruchy nieznajomego, nie odzywając się ani słowem; prawą ręką wystukiwał rytm ulubionej melodii, a jego lewa dłoń nie zmieniła swojego położenia ani na chwilę.

- Nie rozpraszam cię? – Spytał Tommy, czując przyjemny dotyk wysoko na swoim udzie.

- Mam podzielną uwagę. – Rzekł Adam, spoglądając w kierunku Ratliffa – Choć przyznam, że w głowie mam wiele innych scenariuszy. Odległych od tych, z którymi pracuję na co dzień.

Tommy uśmiechnął się szeroko, wzruszając ramionami – Jakich na przykład? – Spytał, licząc, że wprawi Lamberta w zakłopotanie. Brunet jedynie zwrócił twarz w kierunku chłopaka i jednoznacznie wypchnął językiem swój policzek, puszczając przy tym perskie oko.

- Nie, nie teraz… – Westchnął ze zrezygnowaniem Tommy, przewracając oczami, gdy poczuł ognistą kulę, spadającą w dół jego żołądka. Zagryzł dolną wargę, momentalnie wyczuwając metaliczny posmak na swoim języku.

- Nie? – Spytał Adam, nachylając się nad uchem Ratliffa – Ty jeszcze nie znasz wszystkich miejsc na swoim ciele, o których mój język mógłby cię uświadomić.

Blondyn na moment zapomniał jak się oddycha. Choć pragnął wstać i zniknąć jak najprędzej, niewidzialna siła nie pozwalała mu ruszyć się z miejsca. Milczał, wpatrując się w kolorowe plamy, tańczące tuż przed nim i próbował pozbierać się w sobie po tych kilku słowach, które rozbiły jego mały świat ponownie.

- To kolejna z tych chwil, w których nie wiem, co mam powiedzieć. I to wszystko twoja wina… - Wstrzymał oddech, gdy opuszki palców Adama sunęły coraz wyżej – Adam, przestań. Proszę cię, przestań. – Powiedział surowo – Zaczynam już tracić kontrolę. Sam kazałeś mi zwolnić, jak mam to do cholery zrobić, kiedy sam mnie prowokujesz? – Wyszeptał głośno.

- Prowokuję? – Prychnął brunet, uśmiechając się szeroko – Ja się tylko droczę, skarbie. – Rzekł z nutą wesołości w głosie i cofnął swoją rękę, nachylając się, by złożyć przelotny pocałunek na skroni chłopaka. Wstał z miejsca, gdy usłyszał dźwięk, zwiastujący przyjazd pociągu. Choć nie obejrzał się za siebie, czuł na plecach palący, wyostrzony wzrok brązowej pary oczu.

I nie mógł ukryć; czuł się jak nastoletni chłopiec, doświadczający pierwszych, szczeniackich uczuć.

***

Pocałunek. Seria pocałunków. Ślina wisząca między ich opuchniętymi wargami niczym lśniący most. Głośne, urywane westchnienia, tłumione miażdżącym natarciem drugiej pary ust. I nienawiść do tej specyficznej więzi, której nie potrafił wytłumaczyć.

Uderzył palcami w klawisze fortepianu tak mocno, że ból przeszył jego dłonie pod samą skórą i odetchnął niespokojnie, walcząc z jednym fragmentem, którego nie potrafił zagrać. Czuł wściekłość; nieposkromiony żal, który przelewał na białe i czarne klawisze, próbując szukać ukojenia; na darmo.

Chciałby móc nie czuć; chociaż raz udowodnić przed samym sobą, że nie potrzebuje tych dużych, ciepłych dłoni na swoim ciele, silnych ramion, zamykających go w objęciach i kojących słów, nie kłamiących, gdy składają obietnicę, że wszystko będzie dobrze.

Zrzucił pokrywę na klawisze, wypełniając pokój głuchym uderzeniem i wstał nerwowo ze swojego miejsca, pociągając kilka łyków czerwonego wina. Jego zmysły stały się wyostrzone, a złość narastała proporcjonalnie do zmniejszającej się zawartości szklanej butelki.

Drzwi otworzyły się łagodnie, wlewając do pokoju bladą smugę światła i po chwili rozbrzmiał ton głosu, który dał Tommy’emu chwilę wyciszenia.

- Hej, wszystko gra? – Spytał Adam, zbliżając się powoli i ostrożnie w kierunku Ratliffa, który leniwie zwrócił się w jego kierunku.

- To twoja wina. Wiesz? To wszystko twoja wina. – Powiedział na wydechu blondyn, opuszczając butelkę, która potoczyła się po deskach podłogi, kilka chwil później zatrzymując się na jednej ze ścian – To ty zacząłeś. Nigdy nie zbliżyłbym się pierwszy. To ty jesteś odpowiedzialny za początek całej tej gry. Pieprzony cyrk. Zrobiłeś ze mnie tresowaną małpę i śmiejesz się zawsze wtedy, gdy reaguję na twoje rozkazy. – Wyrzucił z siebie, kręcąc głową.

Brunet zmarszczył brwi, zachowując bezpieczny dystans – Nie rozumiem. Zrobiłem coś nie w porządku?

Ratliff zaśmiał się, czując przyjemny zawrót głowy – Oczywiście, że zrobiłeś! Pozwoliłeś mi. Pozwoliłeś mi na to wszystko i pozwalasz nadal. Masz nade mną kontrolę.

- Jaką kontrolę? Tommy, o czym ty mówisz? – Adam zmarszczył brwi, zbliżając się na kolejny krok – Jesteś pijany. Nie możesz mnie teraz zawieść, nie teraz. Rano musisz wziąć się w garść i ćwiczyć. Intensywnie ćwiczyć.

Ratliff zaśmiał się, kręcąc głową – Teatr i teatr. Tylko teatr. Och, Adam. Może zajmij się w końcu mną? Dopnij swego. Weź mnie. Może wyskoczymy do klubu? – Zasugerował, zawieszając ramiona na szyi Adama, zbliżając się do niego – Albo do kina? Na spacer? Albo uciekniemy na koniec świata?

- Nie wiem, czy w ogóle jesteś w stanie chodzić… - Lambert ułożył dłonie na plecach chłopaka, upewniając się, czy ten za chwilę nie przewróci się na podłogę. Mimo wypicia całej butelki trzymał się zaskakująco dobrze.

- Cóż, chciałbym nie móc chodzić. A ty mógłbyś doprowadzić mnie do tego stanu, prawda? – Spytał przeciągle, przechylając się na jedną stronę. W jego oczach tańczyły wesołe iskierki i choć jeszcze chwilę wcześniej przepełniał go żal, teraz czuł się już o wiele lepiej. Weselej.

- Nie wiem o czym mówisz. I nawet nie próbuję się domyślać.

- Dobrze wiesz. Powiem więcej. – Wyszeptał Tommy, trącając nosem policzek Adama. Lambert wstrzymał oddech. Zwilżył językiem suche wargi. – Myślisz o tym tuż przed pójściem spać. – Ratliff roześmiał się i zakołysał nieznacznie – Niech mnie szlag, jeśli się mylę. – Dodał, trącając pięścią jego ramię.

Lambert uśmiechnął się ze zrezygnowaniem, kręcąc głową – Nie widzę powodu, dla którego miałbym to robić.

Tommy zaczął krążyć wokół Adama. Założył ręce na piersi, dumnie podnosząc głowę – Cóż. – Wzruszył ramionami - Lubię wyobrażać sobie atrakcyjnych ludzi w łóżku. Wiem, że masz tak samo. A twoje ciało…. Ciało. – Parsknął, wyrzucając wzrok w górę – Twarz! Twoja twarz jest…

Adam zacisnął dłoń na wargach Ratliffa, otrzymując przepraszające spojrzenie – Położysz się do łóżka. Sam. – Powiedział stanowczo – I skończysz bredzić, okej? Mówiłeś, że będziesz chciał ze mną porozmawiać.

- Adam – Wyszeptał z desperacją Tommy, odrywając dłoń mężczyzny od swoich ust – Chcę się z tobą pieprzyć. Niech to do ciebie dotrze.

Lambert nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Stał na wprost chłopaka, usilnie próbującego zdobyć chociaż jednego jego spojrzenie. Adam wypuścił spomiędzy warg drżący oddech, kładąc dłonie na biodrach Tommy’ego.

- Położysz się spać… - Powiedział, jednak w jego głosie zaczynało brakować odwagi i pewności.

Tommy parsknął śmiechem, kręcąc głową – Czy ty właśnie mi odmówiłeś? Dlaczego?

- Bo nie chcę, żeby mój pierwszy kontakt z tobą skończył się na brudnej podłodze w stanie, z którego nic nie zapamiętasz. Cały czas pogrywasz ze mną. Mieszasz mi w głowie i sam już nie wiem, czy traktujesz mnie poważnie, czy jedynie bawisz się ze mną, traktując tylko jako obiekt do eksperymentowania.

Ratliff przygryzł wargę – Skoro serce skradłeś mi już wcześniej, chyba w tej chwili możemy sobie pozwolić na odkrywanie tego, przed czym nie uciekniemy? No dalej, naucz mnie tych wszystkich rzeczy, których nauczyłeś Brada… - Powiedział ledwo słyszalnym szeptem.

Adam przycisnął ciało blondyna do ściany, który jęknął cicho – Przestań się ze mną drażnić, bo jestem już na granicy wytrzymałości. – Wycedził przez zaciśnięte zęby.

Tommy uniósł brew i chwycił krawędź spodni Adama, gwałtownie wsuwając w nie swoją dłoń. Chwycił jego na wpół twardą męskość i zacisnął wokół niej palce, odbierając pomiędzy wargi chrapliwy jęk zaskoczenia.

- W takim razie przeprowadzę cię przez tą granicę. – Wyszeptał Tommy, poruszając ręką do góry i do dołu, aż usłyszał wilgotny, niski jęk.

- Tom, stop… - Adam zacisnął dłoń na nadgarstku Ratliffa, który nie zamierzał przestać. Uniósł wzrok i w tej chwili Lambert poczuł gorąco kumulujące się w jego podbrzuszu. Dłoń chłopaka była drobna, delikatna i chłodna, a co najważniejsze; obca – Powiedziałem, że…

- Przestań pieprzyć chociaż ten jeden, jedyny raz. - Tommy chwycił go za kark i wpił się zachłannie w jego usta, wciskając język między rozchylone wargi i nie żałował ani trochę, że nie jest w stanie napawać się widokiem Adama, doświadczającego ich pierwszego wspólnego orgazmu, osiągniętego po zaledwie kilku sekundach. Jedyne co odczuwał to szum w głowie i dreszcze, biegnące wzdłuż jego palców. Wydawało mu się, że stał z boku tego wszystkiego.

Adam niemal krzyknął wprost między zaciśnięte wokół jego warg usta i zacisnął nerwowo powieki, czując, jak wstrząsająco gorący dreszcz paraliżuje wszystkie jego mięśnie, spychając go wprost na ciało Ratliffa, który zatrzymał swoje plecy na fortepianie. Oddychał równie ciężko co Adam, obejmując go jedną dłonią, drugą nadal trzymając pod materiałem bielizny, czując między palcami ciepło i dotyk wyjątkowo aksamitnej skóry.

Kiedy Adam spojrzał na niego, Tommy dostrzegł w niebieskich oczach poczucie wstydu i niepewności. Oddychał coraz wolniej, zaciskając dłonie na krawędzi fortepianu i milczał, biorąc płytkie wdechy przez otwarte usta. Patrzyli na siebie nieprzerwanie, odcinając się od wszystkiego, co działo się wokół nich.

- Wiem, że wyobrażałeś to sobie inaczej, ale Adam… - Tommy wsunął palce we włosy bruneta, gładząc je łagodnie – Ze mną nigdy nie będzie tak, jak sobie wymarzyłeś. Nie jestem chłopcem z twoich marzeń.

- Jesteś najlepszym przypadkiem, który mógł się wydarzyć w moim życiu… - Wyszeptał ze zrezygnowaniem Adam, opierając czoło o skroń chłopaka, naciskając wargami na jego policzek. Wypuścił spomiędzy ust drżący oddech i westchnął cicho, czując na swoich biodrach obie dłonie Ratliffa.

- Zostań ze mną do rana.

- Powtórzyłeś to już drugi raz.

- Będę to powtarzać do nieskończoności. – Rzekł, po raz pierwszy w życiu zdając sobie sprawę z tego, jak wygląda świat, gdy czas zatrzyma się na kilka krótkich chwil.